• Ogen


    Vorig weekend was ik met mijn zussen in Zutphen. Daar liep ik tegen het Heerlyck Goed aan, een klein winkeltje dat van boven tot onder vol stond met vintage items. En hoewel mijn eigen woonstijl eerder strak is dan nostalgisch, word ik dan heel enthousiast. Een prettig soort beroepsdeformatie, zou je kunnen zeggen. Met mijn camera in de aanslag, vroeg ik of ik er mocht fotograferen. Dat was gelukkig geen enkel probleem. Zo ging ik met mijn camera de winkel door. Naast heel veel foto's van stoffen, kanten bandjes en glazen vazen, die misschien ooit een keer als inspiratie in het Co-ok Book zullen verschijnen, fotografeerde ik vooral de vele beelden in de winkel.

    Eigenlijk heb ik het niet zo op beelden. In mijn huis zul je niet snel een pop, dier of een ander figuur ter decoratie zien staan. Maar ik fotografeer ze wel graag. Op de een of andere manier fascineren ze me. En dat zit hem vooral in de ogen. Mooie, lelijke, lachende, huilende, levendige of levenloze ogen. Misschien is dat wel de reden, waarom ik geen beelden in mijn huis zet. Ik zou het niet fijn vinden, als ik de hele tijd het gevoel zou hebben, dat er naar me gekeken wordt.


    Op foto's heb ik daar geen last van. Daar ontroeren de beelden me eerder. De prachtige, langs me heen starende ogen van een oude etalagepop, de verlegen blik van een porseleinen beeldje, de kippige kraalogen van een teddybeer. En dan ineens zo'n vos, die dwars door je heen lijkt te kijken!

    Van schrik kocht ik er een zakje met het andere 'heerlycke goed' uit de winkel: huisgemaakte bonbons. 's Avonds, bij de koffie, bleken alleen die al voldoende reden om nog een keer terug te gaan.


    Joke Scholtalbers




    0 reacties → Ogen

    Een reactie posten